towarzysz

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

towarzysz (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[tɔˈvaʒɨʃ], AS[tovažyš] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ten, kto komuś towarzyszy, jest z kimś obecny, przebywa z kimś, spędza z kimś czas
(1.2) polit. członek partii, organizacji robotniczej

czasownik, forma fleksyjna

(2.1) 2. os. lp rozk. od: towarzyszyć
odmiana:
(1.1-2)
(2.1) zob. towarzyszyć
przykłady:
(1.2) I nagle ujrzałaś, że ludzie, z którymi walczyłaś ramię w ramię, których uważałaś za towarzyszy, za wspaniałych i oddanych sprawie bojowników, nie zawsze kryształowo czyści[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) kompan
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. towarzystwo n, towarzyszenie n, potowarzyszenie n
forma żeńska towarzyszka ż
czas. towarzyszyć ndk., potowarzyszyć dk.
przym. towarzyski
związki frazeologiczne:
towarzysz broni
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Fronda, nr 8, Warszawa, 1998 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.