dziwaczka

dziwaczka (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) kobieta o dziwnych upodobaniach i przyzwyczajeniach

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dziwaczka	dziwaczki
dopełniacz	dziwaczki	dziwaczek
celownik	dziwaczce	dziwaczkom
biernik	dziwaczkę	dziwaczki
narzędnik	dziwaczką	dziwaczkami
miejscownik	dziwaczce	dziwaczkach
wołacz	dziwaczko	dziwaczki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) cudaczka, ekscentryczka, fiksatka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dziwaczność ż, dziwność ż, dziwaczenie n, zdziwaczenie n, dziwactwo n

forma męska dziwak mos

czas. dziwaczeć ndk., zdziwaczeć dk.

przym. dziwaczny, dziwny, przedziwny

przysł. dziwacznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. dziwak + -ka

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: dziwak

• białoruski: (1.1) дзівачка ż
• rosyjski: (1.1) чудачка ż, сумасбродка ż

źródła: