dziwactwo

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dziwactwo (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rzecz dziwaczna, coś dziwacznego
(1.2) czyjeś dziwaczne przyzwyczajenie
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) To pływające dziwactwo o nieokreślonych kształtach to nowy, nieznany dotąd gatunek meduzy.[1]
(1.2) Mam po dziurki w nosie twoich dziwactw.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. zdziwienie n, dziwność ż, dziw m, dziwak m, dziwaczka ż, dziwaczenie n, zdziwaczenie n, dziwaczność ż
czas. dziwaczeć, dziwaczyć ndk., zdziwaczeć dk.
przym. dziwny, zdziwaczały, dziwaczny
przysł. dziwnie, zdziwaczale
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. osk, Super Express, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.