dziwność

dziwność (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) cecha tego, co jest dziwne

(1.2) fiz. addytywna liczba kwantowa, której wartość jest przypisywana wszystkim hadronom

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	dziwność
dopełniacz	dziwności
celownik	dziwności
biernik	dziwność
narzędnik	dziwnością
miejscownik	dziwności
wołacz	dziwności

przykłady:

(1.1) Także w liryce ekspresjonizmu znajdujemy sonety, tam miały odzwierciedlać upadek starych wartości albo groteskowość i dziwność.

(1.2) Własności kwarków są opisywane przez m.in. takie wielkości, jak kolor, zapach, powab i dziwność.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) symbol. S

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. dziwaczeć, udziwnić dk., udziwniać ndk.

rzecz. dziwaczek mos/mrz, dziwactwo n, dziwak m, dziwaczka ż, dziw mrz, zdziwaczenie n

przym. dziwny, dziwaczny

przysł. dziwnie, dziwacznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) strangeness; (1.2) strangeness

źródła: