cebulactwo

cebulactwo (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) pogard. neol. zawistne, skąpe lub chamskie zachowanie

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	cebulactwo
dopełniacz	cebulactwa
celownik	cebulactwu
biernik	cebulactwo
narzędnik	cebulactwem
miejscownik	cebulactwie
wołacz	cebulactwo

przykłady:

(1.1) Internauci nie pozostali obojętni na takie zachowanie jednej z głównych twarzy TVN-u. Okrzyknęli jego zachowanie mianem „cebulactwa”.

(1.1) Nie mówię też o ludziach, którym w domu się nie przelewa – bieda to nie cebulactwo. Oszczędzanie to nie cebulactwo. Prostactwo, chamstwo, rozrywanie opakowań w sklepie albo kradzież – TO jest cebulactwo.

składnia:

kolokacje:

(1.1) kwintesencja / szczyt cebulactwa

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) wieśniactwo n

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. cebula ż, cebulka ż, cebularz m, cebularka ż, cebulak m

przym. cebulowy, cebulkowy

związki frazeologiczne:

polactwo cebulactwo

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: