carte

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

carte (język francuski)[edytuj]

wymowa:
IPA/kaʁt/ ?/i
?/i ?/i ?/i ?/i ?/i ?/i ?/i ?/i ?/i ?/i ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) karton, tektura[1]
(1.2) bilet[1]
(1.3) karta[1]
(1.4) legitymacja, dowód[1]
(1.5) jadłospis[1]
(1.6) rachunek[1]
(1.7) mapa[1]
(1.8) przen. wiedza geograficzna
(1.9) w lm: karty (gra w karty, gra karciana)
odmiana:
lp une carte, lm cartes
przykłady:
(1.3) Le poker est un jeu de 24 cartes.Poker to gra na 24 karty.
(1.3) Je paye avec ma carte de crédit.Płacę swoją kartą kredytową.
(1.4) J'ai besoin de ma carte d'identité.Potrzebny mi jest mój dowód osobisty.
(1.5) La carte de ce restaurant est très variée.Oferta dań w tej restauracji jest bardzo zróżnicowana.
(1.7) Regardez cette carte de la Pologne.Popatrzcie na mapę Polski.
(1.8) Vous devez apprendre la carte de la Nouvelle-Zélande.Musicie nauczyć się geografii Nowej Zelandii.
(1.9) Je n'aime pas jouer aux cartes.Nie lubię grać w karty.
składnia:
kolokacje:
(1.2) carte de chemin de ferbilet kolejowycarte d'entrée
(1.4) carte d'indentitécarte d'étudiantcarte d'appelcarte de créditcarte à jouercarte à pucecarte de visitecarte-lettrecarte perforéecarte postalecarte bleuecarte SIScarte SIMjeu de cartesjoueur de cartes → gracz w karty • battre / mêler les cartes → tasować karty • couper les cartes → przełożyć karty • retourner une carte → odkryć kartę
(1.7) carte muettecarte généralecarte particulièrecarte routièrecarte topographiquecarte murale
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. carton, encarteuse
czas. cartonner, encarter
związki frazeologiczne:
à la carteavoir carte blancheavoir les cartes en mainbrouiller les cartescarte de Francecarte-mèrecarte-fillecarte forcéechâteau de cartesdessous des cartesjouer cartes sur tableperdre la carteremettre sa cartesavoir la cartetirer les cartesjouer sa dernière carte
etymologia:
łac. charta lub łac. carta (papier) – z gr.
uwagi:
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Jerzy Dobrzyński, Irena Kaczuba, Bogusława Frosztęga, Wielki słownik francusko-polski, t. 1, Wiedza Powszechna, Warszawa 2003, ISBN 83-214-1201-7, s. 240-241.

carte (język rumuński)[edytuj]

carte (1.1)
wymowa:
IPA/ˈkar.te/
?/i ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) książka
(1.2) karta
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.2) carte de joc → karta do gry
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: