córka

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

córka (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i, IPA[ˈʦ̑urka], AS[curka]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) potomek płci żeńskiej (w stosunku do rodziców)
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Wpadł w szał, gdy córka nie wróciła na noc do domu.
składnia:
kolokacje:
(1.1) przykładna / starsza / młodsza córka
synonimy:
(1.1) córa, przest. dziewka, reg. śl. cera, reg. śl. dziywcze, reg. śl. dziywczyn
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) praw. zstępna
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. cora ż, córa, córeczka, córunia, córuś, córusia, córcia, córeńka, córuchna, córuńcia, córczątko
przym. córczyny
związki frazeologiczne:
etymologia:
praindoeur. *dhughəte lub praindoeur. *dhughəter, dial. praindoeur. *dhukte(r)[1]
por. czes. cera, litew. duktė, niem. Tochter, n.gr. θυγατέρα, ros. дочь, sanskr. दुहितृ[1]
uwagi:
zob. też córka w Wikicytatach
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Jan Rozwadowski, O zjawiskach i rozwoju języka. O rozwoju fonetycznym, „Język Polski i Poradnik Językowy” nr 2/1916, s. 41.
  2. Delaporte's Nauruan Dictionary, trussel.com (ang.)