przyczyna

przyczyna (język polski)

wymowa:

IPA: [pʃɨˈʧ̑ɨ̃na], AS: [pšyčỹna], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• nazal.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) powód, dla którego coś się stało; czynnik, który wywołał jakieś zjawisko

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	przyczyna	przyczyny
dopełniacz	przyczyny	przyczyn
celownik	przyczynie	przyczynom
biernik	przyczynę	przyczyny
narzędnik	przyczyną	przyczynami
miejscownik	przyczynie	przyczynach
wołacz	przyczyno	przyczyny

przykłady:

(1.1) Z niewiadomej przyczyny postanowił wyjechać.

(1.1) Wszystko ma swoją przyczynę.

składnia:

kolokacje:

(1.1) przyczyna wypadku, przyczyna jakiegoś działania, przyczyna katastrofy

synonimy:

(1.1) powód, czynnik

antonimy:

(1.1) skutek

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. przyczynić (się) dk., przyczyniać (się) ndk.

rzecz. przyczynienie n, przyczynianie n, przyczynowość ż, bezprzyczynowość ż

przym. przyczynowy

przysł. przyczynowo

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) cause, reason
• arabski: (1.1) سبب ,أصل ,أجل
• dolnołużycki: (1.1) pśicyna
• esperanto: (1.1) kaŭzo
• francuski: (1.1) cause ż
• hawajski: (1.1) kau
• hiszpański: (1.1) causa ż
• japoński: (1.1) 理由
• niemiecki: (1.1) Grund m, Ursache ż
• nowogrecki: (1.1) αιτία ż
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• rosyjski: (1.1) причина ż
• sanskryt: (1.1) हेतु
• szwedzki: (1.1) anledning w, grund w, skäl n, orsak w
• ukraiński: (1.1) причина ż

źródła: