лѧхъ

лѧхъ (język staroruski)

transliteracja:

lęxŭ

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) Polak

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba podwójna	liczba mnoga
mianownik	лѧхъ	лѧхꙑ	лѧхове
dopełniacz	лѧху	лѧхову	лѧховъ
celownik	лѧхови, лѧху	лѧхъма	лѧхъмъ
biernik	лѧхъ	лѧхꙑ	лѧхꙑ
narzędnik	лѧхъмь	лѧхъма	лѧхъми
miejscownik	лѧху	лѧхову	лѧхъхъ
wołacz	лѧхъ	лѧхꙑ	лѧхове

przykłady:

(1.1) и повоевоста лѧдьскую землю. и многꙑ лѧхꙑ приведоста. → I walczył z polską ziemią i przyprowadził wielu Polaków (ze sobą)

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. лѧдьскъ

związki frazeologiczne:

etymologia:

prasł. *lęxъ, z wcześniejszego prasł. *lędxъ, będące hipokorystykiem prasł. *lęděninъ → mieszkaniec pustkowia, nowizny (por. pol. brach < pol. brat, pol. Stach < pol. Stanisław), co ostatecznie utworzone od prasł. *lędo → pole nieuprawne, ugór, nowizna

pierwotnie nazwa ta dotyczyła plemienia Lędzian (por. st Lędzanie)

źródłosłów dla rus. лѧхъ, białor. лях, ros. лях, ukr. лях, karpatorusiń. Лях, litew. lénkas, rum. leah, Leah

uwagi:

źródła: