schizmatyk
schizmatyk (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) rel. o członku innej wspólnoty religijnej, która powstała w wyniku podziału jakiejś organizacji wyznaniowej
- (1.2) przen. o osobie, która opuściła jakąś organizację lub wspólnotę
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik schizmatyk schizmatycy dopełniacz schizmatyka schizmatyków celownik schizmatykowi schizmatykom biernik schizmatyka schizmatyków narzędnik schizmatykiem schizmatykami miejscownik schizmatyku schizmatykach wołacz schizmatyku schizmatycy depr. M. i W. lm: (te) schizmatyki
- przykłady:
- (1.1) Jeśli przed śmiercią nie dali żadnych oznak pokuty, pogrzebu kościelnego powinni być pozbawieni notoryczni apostaci, heretycy i schizmatycy.[1]
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) odszczepieniec, odstępca
- (1.2) apostata, odszczepieniec
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) secesjonista
- hiponimy:
- (1.1) starokatolik
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. schizma ż, schizmatyczność ż
- forma żeńska schizmatyczka ż
- przym. schizmatycki
- przysł. schizmatycko
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) śr.łac. schismaticus[2]
- (1.2) od (1.1)
- uwagi:
- tłumaczenia:
- baskijski: (1.1) zismatiko
- białoruski: (1.1) схізматык m
- bułgarski: (1.1) схизматик m
- hiszpański: (1.1) cismático m
- interlingua: (1.1) schismatico
- rosyjski: (1.1) схизматик m, раскольник m; (1.2) раскольник m
- ukraiński: (1.1) схизматик m, схизмат m
- źródła:
- ↑ Kanon 1184 Kodeksu prawa kanonicznego
- ↑ Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.