siekiernik

siekiernik (język polski)

wymowa:

IPA: [ɕɛ̇ˈcɛrʲɲik], AS: [śėḱerʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. ktoś, kto pracuje siekierą

(1.2) przest. ktoś, kto wyrabia siekiery

(1.3) hist. żołnierz uzbrojony w siekierę (topór)

(1.4) hist. ukraiński chłop, uczestnik mordów na Polakach na Wołyniu w latach czterdziestych XX w., zabijający siekierą, nożem, widłami

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) miejsce lub uchwyt, na którym wiesza się siekierę

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	siekiernik	siekiernicy
dopełniacz	siekiernika	siekierników
celownik	siekiernikowi	siekiernikom
biernik	siekiernika	siekierników
narzędnik	siekiernikiem	siekiernikami
miejscownik	siekierniku	siekiernikach
wołacz	siekierniku	siekiernicy

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	siekiernik	siekierniki
dopełniacz	siekiernika	siekierników
celownik	siekiernikowi	siekiernikom
biernik	siekiernik	siekierniki
narzędnik	siekiernikiem	siekiernikami
miejscownik	siekierniku	siekiernikach
wołacz	siekierniku	siekierniki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) rębacz

(1.3) topornik

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. siekiera ż, siekierezada ż, siekierka ż, siekiernica ż, Siekierki nmos, Siekierczyn m, Siekierczyna ż, Siekierno n, Siekiernik m, Siekierz m

przym. siekierowy, siekierkowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• baskijski: (1.1) aizkolari; (1.2) aizkoragile
• hiszpański: (1.1) hachero m

źródła: