Przejdź do zawartości

pierdzieć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

pierdzieć (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[ˈpʲjɛrʲd͡ʑɛ̇t͡ɕ], AS[pʹi ̯erʹʒ́ėć], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.i → j  ?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. pierdnąć)

(1.1) wulg. wypuszczać gazy trawienne
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Pierdzą panny, dobrodzieje, • Księża, szlachta i złodzieje, • Nawet papież chociaż miernie, • Też kadzidłem sobie pierdnie.[1]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) bździć, puszczać gazy, prykać, prukać, gw. (Górny Śląsk) dżistać, drzistać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pierdzenie m, pierdnięcie n, pierdoła ż/mos
czas. pierdnąć dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *pьrděti[2]por. sanskr. पर्द् (pard), पर्दति (pardati)
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Aleksander hrabia Fredro, „O pierdzeniu”
  2. Heinz Schuster-Šewc, Historisch-etymologisches Wörterbuch der ober- und niedersorbischen Sprache, Ludowe nakładnistwo Domowina, Budziszyn 1980–1989.