męczennik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

męczennik (język polski)[edytuj]

męczennik (1.1)
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) rel. ktoś, kto poniósł śmierć za wiarę i zwykle został wyniesiony na ołtarze; zob. też męczennik w Wikipedii
(1.2) przen. osoba, która cierpi z powodu swych przekonań
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) W miejscu śmierci męczennika znajduje się murowana tablica pamiątkowa.
(1.2) On był męczennikiem walk o niepodległość.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) daw. martyr, ofiarnik; gw. (Śląsk Cieszyński) męczelnik
(1.2) cierpiętnik; daw. ofiarnik
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) szahid, protomatyr
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. męka ż, męczenie n, męczarnia ż, zmęczenie n, wymęczenie n, męczeństwo n, umęczenie n, zamęczenie n, zamęczanie n, męczennicowate nmos
forma żeńska męczennica ż, męczenniczka ż
czas. męczyć ndk., zmęczyć dk., wymęczyć dk., umęczyć dk., zamęczyć dk., zamęczać ndk.
przym. męczeński, męczenniczy
przysł. męczeńsko
związki frazeologiczne:
udawać męczennikarobić z siebie męczennikakiedy na Czterdziestu Męczenników marznie, to jeszcze czterdzieści nocy przymarznie
etymologia:
uwagi:
por. martyrologia
tłumaczenia:
źródła: