kierownica

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

kierownica (język polski)[edytuj]

kierownica (1.1) samochodu
kierownica (1.1) roweru
kierownica (1.2)
kierownica (1.4)
wymowa:
IPA[ˌcɛrɔvʲˈɲiʦ̑a], AS[ḱerovʹńica], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) mot. element służący do zmiany kierunku jazdy pojazdu; zob. też kierownica samochodu w Wikipedii
(1.2) kolej. element rozjazdu torowego; zob. też kierownica (tor kolejowy) w Wikipedii
(1.3) mat. pewna szczególna prosta związana z każdą krzywą stożkową
(1.4) inform. kontroler gier komputerowych w kształcie kierownicy (1.1); zob. też kierownica (kontroler) w Wikipedii
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Angielskie samochody mają kierownicę po prawej stronie.
składnia:
kolokacje:
(1.1) stracić panowanie nad kierownicą • blokada kierownicywspomaganie kierownicy
synonimy:
(1.1) pot. kółko, fajera
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kierowca m, kierowanie n, kierownik m, kierowniczka ż, kierownictwo n
czas. kierować ndk., pokierować dk., skierować dk.
przym. kierowniczy
przysł. kierowniczo
związki frazeologiczne:
mistrz kierownicy
etymologia:
uwagi:
zob. też kierownica w Wikipedii
tłumaczenia:
źródła: