Przejdź do zawartości

dźwięk

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dźwięk (język polski)

[edytuj]
dźwięk (1.1)
wymowa:
, IPA: [d͡ʑvʲjɛ̃ŋk], AS: [ʒ́vʹi ̯ẽŋk], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.asynch. ę i  j 
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) fala akustyczna odbierana przez słuch człowieka; zob. też dźwięk w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Nagle usłyszeliśmy dźwięk tłukącego się szkła.
(1.1) Bel to bardzo duża jednostka, odpowiadająca bardzo dużym zmianom w natężeniu dźwięku, dlatego w praktyce używa się mniejszej jednostkidziesiątej części bela, czyli decybela[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) słyszeć / emitować / wydawać dźwięk
synonimy:
(1.1) głos
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dźwięczność ż, dźwiękowiec mos, dźwiękówka ż, dźwięczenie n
czas. dźwięczeć ndk., zadźwięczeć dk.
przym. dźwiękowy, dźwięczny, dźwiękliwy, ponaddźwiękowy
przysł. dźwiękowo, dźwięcznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *zvękъ
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. John Nolte, Mózg człowieka. Anatomia czynnościowa mózgowia, tłum. Jerzy Dziewiątkowski, t. 2, Elsevier, Urban & Partner, Wrocław 2011, ISBN 9788376093642.