dźwięczność

dźwięczność (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) cecha tego, co dźwięczne

(1.2) jęz. cecha artykulacji głosek wymawianych z drganiem więzadeł głosowych; zob. też dźwięczność w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dźwięczność	dźwięczności
dopełniacz	dźwięczności	dźwięczności
celownik	dźwięczności	dźwięcznościom
biernik	dźwięczność	dźwięczności
narzędnik	dźwięcznością	dźwięcznościami
miejscownik	dźwięczności	dźwięcznościach
wołacz	dźwięczności	dźwięczności

przykłady:

składnia:

(1.1) dźwięczność + D.

kolokacje:

(1.2) dysząca / skrzypiąca / szorstka / luźna / sztywna dźwięczność • dźwięczność głoski

synonimy:

antonimy:

(1.1) niedźwięczność

(1.2) bezdźwięczność

hiperonimy:

(1.1) cecha

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dźwięk m, dźwiękowiec m, niedźwięczność ż

czas. dźwięczeć ndk., zadźwięczeć dk.

przym. dźwięczny, bezdźwięczny, niedźwięczny, dźwiękowy

przysł. dźwięcznie, bezdźwięcznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. dźwięczny + -ość

uwagi:

tłumaczenia:

• bułgarski: (1.1) звучност ż
• słowacki: (1.2) znelosť ż

źródła: