czubek

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

czubek (język polski)[edytuj]

czubki (1.1) kredek
wymowa:
IPA[ˈʧ̑ubɛk], ASubek] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) szpiczaste, ostre zakończenie czegoś

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) pot. osoba chora psychicznie
(2.2) środ. młodz. punk[1]
(2.3) daw. żart. bonifrater; zakonnik z zakonu założonego przez św. Jana Bożego dla opieki nad chorymi, szczególnie umysłowo[1]
odmiana:
[2]
(1.1)
(2.1)
przykłady:
(1.1) (On) dosięga sufitu czubkami palców.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(2.1) czub, debil, imbecyl, kretyn, nienormalny, oszołom, pomyleniec, pomylony, psychiczny, psychol, szajbus, świr, świrus, wariat
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. czub m, czubajka ż, Czubik m, Czub m, Czubica ż, czubacz mzw
przym. czubkowy, czubaty
przysł. czubato
związki frazeologiczne:
czubek góry lodowejiść do czubkówod czubka głowy do piętnie widzieć dalej niż czubek własnego nosakażdy dudek ma swój czubek
etymologia:
(2.1) Zwrot „iść do czubków” pochodzi od zakonu bonifratrów, który specjalizuje się w opiece nad chorymi umysłowo; bonifratrzy nosili habity zaopatrzone w charakterystyczny, spiczasty kaptur[3].
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Hasło „czubek” w: Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, red. Halina Zgółkowa, t. 8, Wydawnictwo Kurpisz, Poznań 1994-2005, ISBN 83-900203-3-5, s. 40 i 41.
  2. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
  3. Katarzyna Kłosińska, Co w mowie piszczy?, 14-09-2012