Przejdź do zawartości

cudowność

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

cudowność (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[t͡suˈdɔvnɔɕt͡ɕ], AS[cudovność] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) cecha tego, co cudowne, wspaniałe, niezwykłe, piękne itp.
(1.2) cecha rzeczy cudownej, związanej z cudem, powstałej na skutek cudu
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Cudowność jest zawsze piękna, wszystko jedno jaka cudowność, nie ma cudowności, która by nie była piękna[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) wspaniałość, niezwykłość
(1.2) nadprzyrodzoność, nieziemskość
antonimy:
(1.1) okropność, okropieństwo
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. cud mrz, cudak mos, cudactwo n, cudaczność ż, cudowanie n, cudaczenie n
czas. cudować ndk., cudaczyć ndk.
przym. cudowny, cudny, cudaczny
przysł. cudownie, cudnie, cudacznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. cudowny + -ość
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: