cudować

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

cudować (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany

(1.1) pot. robić coś wymyślnego bez specjalnej potrzeby
odmiana:
(1.1) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Mówi: Co ty znowu cudujesz, już te drzwi rozsuwane do dużego pokoju wymyśliłaśJa mu tłumaczę: Słuchaj, czy u nas musi być normalnie, jak u wszystkich? Róbmy tak, żeby nam dobrze było. I Wiesiek trochę mięknie[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) wymyślać; gw. (Górny Śląsk) wynokwiać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. cud m, cudowność ż, cudak m, cudowanie n, cudaczenie n
czas. cudaczyć ndk.
przym. cudowny, cudny, cudaczny
przysł. cudownie, cudnie, cudacznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Odra, 1980, s. 7.