architraw

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

architraw (język polski)[edytuj]

architraw (1.1)
wymowa:
IPA[arˈxʲitraf], AS[arχʹitraf], zjawiska fonetyczne: zmięk.wygł. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) archit. główny (najniższy) poziomy człon belkowania antycznego podtrzymujący belki stropu; zob. też architraw w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) W skład klasycznego belkowania wchodzi architraw, fryz i gzyms.
(1.1) Na architrawie świątyni delfickiej starożytni napisali: "Poznaj samego siebie", i za Platonem sądzili, że prawda jest przypomnieniem, anamnezą[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) epistyl, nadsłupie
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. architrawowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
wł. architrave < gr.[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Andrzej Szczeklik, Kore: o chorych, chorobach i poszukiwaniu duszy medycyny, 2007, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Tadeusz Bujnicki, Pozytywizm, WSiP, Warszawa 1989, s. 316.