inkunabuł

inkunabuł (język polski)

inkunabuł (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌĩŋkũˈnabuw], AS: [ĩŋkũnabuu̯], zjawiska fonetyczne: nazal.• -nk- • akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) bibliot. książka wydrukowana w Europie przed 1501 rokiem (przed XVI wiekiem); zob. też inkunabuł w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	inkunabuł	inkunabuły
dopełniacz	inkunabułu	inkunabułów
celownik	inkunabułowi	inkunabułom
biernik	inkunabuł	inkunabuły
narzędnik	inkunabułem	inkunabułami
miejscownik	inkunabule	inkunabułach
wołacz	inkunabule	inkunabuły

przykłady:

(1.1) Szacuje się, że z pras zeszło ponad 30 tysięcy inkunabułów.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) starodruk

hiponimy:

holonimy:

(1.1) starodruk

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. inkunabulista mos, inkunabulistyka ż, postinkunabuł m, inkunabulistyk m

przym. inkunabulistyczny

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) łac. incunabula < łac. in + cunae → w kołysce / powijakach

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) incunabulum
• baskijski: (1.1) inkunable
• czeski: (1.1) inkunábule
• esperanto: (1.1) inkunablo
• estoński: (1.1) inkunaabel
• francuski: (1.1) incunable m
• hiszpański: (1.1) incunable m
• interlingua: (1.1) incunabulo
• niemiecki: (1.1) Inkunabel ż
• norweski (bokmål): (1.1) inkunabel m
• norweski (nynorsk): (1.1) inkunabel m
• nowogrecki: (1.1) αρχέτυπο n
• rosyjski: (1.1) инкунабула ż, инкунабул m
• słowacki: (1.1) inkunábula ż, prvotlač m
• ukraiński: (1.1) інкунабула ż
• włoski: (1.1) incunabolo m

źródła: