Przejdź do zawartości

ą

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: -a@Aaa'a-a-aa-a-aA.a.AAAaaaAAAaaaaʻaonªÀààâÁáá'àÂâÃãÄääaÅåònónönĀāĂăĄǍǎǞǟǠǡǺĂȀȁȂȃȦȧƏəɚʻa-ΆάαӑӘәձסם
Ąą
wielka i mała litera ą (1.1)
wymowa:
IPA[ɔ̃w̃], AS[õũ̯], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ą  ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) jęz. druga litera polskiego alfabetu; zob. też ą w Wikipedii
odmiana:
(1.1) nieodm.
przykłady:
(1.1) W języku polskim żaden wyraz nie zaczyna się na ą.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
być ą i ęą ę
etymologia:
(1.1) pol. a (dawna wymowa jak a nosowe)[1]
uwagi:
(1.1) zobacz też: aAąĄbBcCćĆdDeEęĘfFgGhHiIjJkKlLłŁmMnNńŃoOóÓpP(q)(Q)rRsSśŚtTuU(v)(V)wW(x)(X)yYzZźŹżŻ
(1.1) Litera ą oznacza nosowe o [õ]. Dawniej, w języku staropolskim, nie występowała głoska [õ], lecz istniało nosowe [å] (a pochylone, dźwięk pośredni między a i o; obecnie nie występuje w języku ogólnym, spotkać go można w gwarach). Dlatego mamy literę a z ogonkiem, ale nie mamy o z tym znakiem diakrytycznym[1].
tłumaczenia:
  • polski język migowy:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Kazimierz Nitsch, Dlaczego nosowe o oznaczamy przez ą?, „Język Polski” nr 2–3/1914, s. 52.
wymowa:
znaczenia:

litera

(1.1) jęz. minuskuła drugiej litery alfabetu litewskiego[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) majuskuła Ą
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.1) zobacz też: a ą b c č d e ę ė f g h i į y j k l m n o p r s š t u ų ū v z ž
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „ą” w: Bendrinės lietuvių kalbos žodynas, ekalba.lt, Lietuvių kalbos institutas.