zwieńczenie

zwieńczenie (język polski)

zwieńczenie (1.2) ołtarza

zwieńczenie (1.2) masztu

wymowa:

IPA: [zvʲjɛ̇̃j̃n͇ˈʧ̑ɛ̃ɲɛ], AS: [zvʹi ̯ė̃ĩ ̯ṇčẽńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• rozs. artyk.• -ni…• i → j 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rzecz. odczas. od zwieńczyć

(1.2) element, który stanowi zakończenie i najwyższą część, np. budowli, dekoracji

(1.3) przen. ostatni etap, często najważniejszy, czyjejś działalności

odmiana:

(1.1) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	zwieńczenie
dopełniacz	zwieńczenia
celownik	zwieńczeniu
biernik	zwieńczenie
narzędnik	zwieńczeniem
miejscownik	zwieńczeniu
wołacz	zwieńczenie

(1.2-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	zwieńczenie	zwieńczenia
dopełniacz	zwieńczenia	zwieńczeń
celownik	zwieńczeniu	zwieńczeniom
biernik	zwieńczenie	zwieńczenia
narzędnik	zwieńczeniem	zwieńczeniami
miejscownik	zwieńczeniu	zwieńczeniach
wołacz	zwieńczenie	zwieńczenia

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) szczyt

(1.3) ukoronowanie

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wieniec m, zwieńczanie n

czas. zwieńczyć dk., zwieńczać ndk.

przym. zwieńczeniowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: