Przejdź do zawartości

wiercić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wiercić (język polski)

[edytuj]
ktoś wierci (1.1)
wymowa:
IPA[ˈvʲjɛrʲt͡ɕit͡ɕ], AS[vʹi ̯erʹćić], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j 
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) wykonywać otwór przy użyciu wiertarki

czasownik zwrotny niedokonany wiercić się (dk. brak)

(2.1) pot. nie móc usiedzieć lub leżeć w jednej pozycji, poruszać się niespokojnie
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
(2.1) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Adam wierci otwór w murze.
(2.1) Siedź spokojnie! Przestań się wiercić!
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) borować
(2.1) kręcić się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) przewiercać
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rozwiertak mrz, wiertło n, wiercenie n, wiertarka ż, wiertnica ż, wiertnictwo n, wiertareczka ż, wiertara ż, wiertniczy m, odwiert m, wiertnica ż, wwiercanie n, wwiercenie n, wiertełko n
czas. dowiercić dk., dowiercać ndk., nawiercić dk., nawiercać ndk., odwiercić dk., odwiercać ndk., ponawiercać dk., przewiercić, przewiercać, wywiercić dk., wywiercać ndk., wwiercić dk., wwiercać ndk., rozwiercić dk., rozwiercać ndk.
przym. wiertniczy
przysł. wiertniczo
związki frazeologiczne:
wiercić dziurę w brzuchu
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: