trzepacz
trzepacz (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (2.1) ktoś, kto coś trzepie[1]
- (2.2) daw. rzem. wędrowny rzemieślnik zajmujący się czyszczeniem lnu[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik trzepacz trzepacze dopełniacz trzepacza trzepaczy celownik trzepaczowi trzepaczom biernik trzepacz trzepacze narzędnik trzepaczem trzepaczami miejscownik trzepaczu trzepaczach wołacz trzepaczu trzepacze - (2.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik trzepacz trzepacze dopełniacz trzepacza trzepaczy celownik trzepaczowi trzepaczom biernik trzepacza trzepaczy narzędnik trzepaczem trzepaczami miejscownik trzepaczu trzepaczach wołacz trzepaczu trzepacze
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) narzędzie
- (2.2) rzemieślnik
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. trzepak m, trzepaczek m, trzepaczka ż, trzepanie n, wytrzepanie n, trzepaniec m, roztrzepaniec m, roztrzepywanie n, roztrzepanie n, wytrzepywanie n, wytrzepanie n, utrzepywanie n, utrzepanie n, trzepotanie n, zatrzepotanie n, trzepot m, wytrzepywanie n, wytrzepanie n, trzepanko n, trzepanka ż, trzeparka ż, przetrzepywanie n, przetrzepanie n, strzepywanie n, strzepanie n, strzepnięcie n, potrzepywanie n, potrzepanie n, trzepotliwość ż
- czas. otrzepywać, trzepać ndk., wytrzepać dk., roztrzepywać ndk., roztrzepać dk., wytrzepywać ndk., wytrzepać dk., utrzepywać ndk., utrzepać dk., trzepotać ndk., zatrzepotać dk., wytrzepywać ndk., wytrzepać dk., przeprzpywać ndk., przetrzepać dk., strzepywać ndk., strzepać dk., strzepnąć dk., potrzepywać ndk., porzepać dk.
- przym. roztrzepany, trzepnięty, trzepaczkowy, trzepotliwy
- przysł. trzepotliwie
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
