subiekt

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

subiekt (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈsubʲjɛkt], AS[subʹi ̯ekt], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. sprzedawca w sklepie
(1.2) filoz. osoba poznająca i działająca, przeciwstawiona światu zewnętrznemu będącemu przedmiotem poznania
(1.3) st.pol. osoba

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) rzad. jęz. zob. podmiot
odmiana:
(1.1-2)
(2.1)
przykłady:
(1.1) (…) stary subiekt istotnie był jakiś niewyraźny i swemu pryncypałowi nie patrzył w oczy[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) ekspedient, sprzedawca
(1.2) podmiot
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) prawdop. łac. subiectiopoddanie[2]
(2.1) łac. subiectus[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Bolesław Prus, Lalka.
  2. Violetta Machnicka, Uwagi o słownictwie „Kronik” Bolesława Prusa, „Acta Universitatis Lodziensis”, „Folia Linguistica” 39/1999, s. 56.
  3. Tadeusz Bujnicki, Pozytywizm, WSiP, Warszawa 1989, s. 260.