ruina

ruina (język polski)

ruiny (1.1)

ruina (1.1)

wymowa:

IPA: [ruˈ^jĩna], AS: [ru^i ̯ĩna], zjawiska fonetyczne: nazal.• epenteza i ̯ 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) mocno zniszczona, opuszczona konstrukcja, zwykle budowla

(1.2) upadek, np. rodziny, instytucji, zdrowia

odmiana:

przykłady:

(1.1) Ludzie opuścili to miasto, wszędzie tylko ruiny i ruiny.

(1.2) Tylko patrzeć, jak nowy dyrektor doprowadzi ten zakład do ruiny.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) gruzy, rumowisko

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. rujnowanie n, zrujnowanie n

czas. rujnować ndk., zrujnować dk.

przym. zrujnowany

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) łac.

uwagi:

(1.1) często w liczbie mnogiej „ruiny”

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) ruin
• esperanto: (1.1) ruino, domaĉo
• fiński: (1.1) raunio
• jidysz: (1.2) חורבן m (churbn)
• nowogrecki: (1.1) ερείπιο n
• sanskryt: (1.1) दी ż
• ukraiński: (1.1) руїна ż
• włoski: (1.1) rudere m, rovina ż; (1.2) rovina ż, sfacelo m, crollo m, tracollo m, sfascio m

źródła: