przymus

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

przymus (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈpʃɨ̃mus], AS[pšmus], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.nazal.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) presja wywierana na kogoś w celu zmuszenia do czegoś
(1.2) wewnętrzna potrzeba zrobienia czegoś
(1.3) środki prawne zmuszające do podporządkowania się przepisom lub wyrokowi; zob. też przymus (prawo) w Wikipedii
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) przymus fizyczny
(1.3) przymus administracyjny / osobisty / szkolny / adwokacki
synonimy:
(1.1) mus, przymuszanie, konieczność, zmuszenie, nacisk, wymóg, presja
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. przymusowość ż, przymuszanie n, przymuszenie n, przymuszoność ż
czas. przymusić (się) dk., przymuszać (się) ndk.
przym. przymusowy, przymuszony
przysł. przymusowo, przymusem, przymuszenie
ims. przymuszony
związki frazeologiczne:
robić z przymusurobić pod przymusemprzest. zadawać przymus
etymologia:
uwagi:
(1.1-3) Zwykle w lp[1]
zob. też przymus w Wikipedii
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „przymus” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.