orientacja

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

orientacja (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) umiejętność rozpoznawania określonych miejsc i kierunków w terenie[1]
(1.2) ustawienie, pozycja względem jakiegoś punktu odniesienia
(1.3) rozeznanie w sytuacji, jakimś zagadnieniu oraz umiejętność ich oceny[1]
(1.4) określone poglądy polityczne lub preferencje seksualne[1]
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) orientacja przestrzennastracić / utracić / odzyskać orientację
(1.2) orientacja mapy / planu • orientacja tekstu • orientacja pozioma / pionowa
(1.3) zdolność / umiejętność orientacji
(1.4) orientacja politycznaorientacja seksualna
synonimy:
(1.1) rozeznanie, orientowanie się
(1.2) ustawienie, ukierunkowanie
(1.3) orientowanie się, znajomość rzeczy, rozumienie
(1.4) ukierunkowanie, tendencja, linia
antonimy:
(1.1) dezorientacja
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. orientowanie się n
czas. orientować się, orientować
przym. orientacyjny
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „orientacja” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „orientacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.