nadawca

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

nadawca (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[naˈdafʦ̑a], AS[nadafca], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ten, kto nadaje komunikat, wiadomość
(1.2) poczt. ktoś wysyłający list, przekaz, przesyłkę
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) O 15:04 dostałem wiadomość, ale nadawca się nie zgadzał.
(1.2) Adres nadawcy był niestety nieczytelny.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
(1.1) odbiorca, słuchacz, telewidz
(1.2) adresat, odbiorca
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. nadajnik m, nadawnictwo n, nadawacz m, nadanie n, nadawanie n
forma żeńska nadawczyni ż
czas. nadawać ndk., nadać dk.
przym. nadawczy
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. nadawać[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 17.