kultywator

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

kultywator (język polski)[edytuj]

kultywator (1.1)
wymowa:
​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) roln. drapacz, narzędzie uprawowe do spulchniania roli bez jej odwracania oraz do niszczenia chwastów; zob. też kultywator w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) książk. ktoś, dla kogo ważny jest rozwój i istnienie jakiegoś elementu kultury[1]
odmiana:
(1.1)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikkultywatorkultywatory
dopełniaczkultywatorakultywatorów
celownikkultywatorowikultywatorom
biernikkultywatorkultywatory
narzędnikkultywatoremkultywatorami
miejscownikkultywatorzekultywatorach
wołaczkultywatorzekultywatory
(2.1)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikkultywatorkultywatorzy
dopełniaczkultywatorakultywatorów
celownikkultywatorowikultywatorom
biernikkultywatorakultywatorów
narzędnikkultywatoremkultywatorami
miejscownikkultywatorzekultywatorach
wołaczkultywatorzekultywatorzy
depr. M. i W. lm: (te) kultywatory
przykłady:
(1.1) Złodziej skradł kultywator konny oraz bronę o wartości 1000 złotych[2].
składnia:
(2.1) kultywator + D.
kolokacje:
(1.1) kultywator konny
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz.
forma żeńska kultywatorka ż
przym. kultywatorowy
czas. kultywatorować
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „kultywator” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  2. ↑ ST, Ukradł sprzęt rolniczy, „Nakielski Czas”, 2006-01-25, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=kultywator&oldid=8298561”