Przejdź do zawartości

krwawnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

krwawnik (język polski)

[edytuj]
krwawnik (1.2)
krwawnik (1.3)
krwawnik (1.4)
bibil krwawnik (2.1)
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) bot. Achillea L.[1], rodzaj bylin z rodziny astrowatych; zob. też krwawnik w Wikipedii
(1.2) bot. roślina z rodzaju krwawników (1.1)
(1.3) pot. miner. odmiana chalcedonu (karneolu) o zielonej barwie z plamami czerwieni
(1.4) daw. miner. hematyt, rdzawoczerwony minerał

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) ornit. zob. bibil krwawnik
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.3) W połowie trzeciego tysiąclecia srebro i miedź z Hiszpanii trafiały do Mezopotamii, podobnie zresztą jak lazuryt z Afganistanu czy krwawnik z doliny Indusu[2].
składnia:
kolokacje:
(1.2) krwawnik pospolitykrwawnik kichawieckrwawnik szlachetnykrwawnik kowniatkolistnykrwawnik pagórkowykrwawnik pannońskikrwawnik pospolitykrwawnik sudeckikrwawnik szczecinkolistnykrwawnik szlachetnykrwawnik wełnistykrwawnik wierzbolistnykrwawnik wyprostowany
synonimy:
(1.2) gw. mrówcze ziele[3]
(1.3) heliotrop
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. krew ż, krwawienie n, krewkość ż, krwawica ż, wykrwawianie n, wykrwawienie n, zakrwawianie n, zakrwawienie n, ukrwienie n
czas. krwawić ndk., wykwawiać ndk., wykrwawić dk., zakrwawiać ndk., zakrwawić dk., ukrwić dk.
przym. krwawy, krwawnikowy, krewki, krwisty, dokrewny
przysł. krwawo, krewko, krwiście, dokrewnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.2) pol. krew, być może od przypisywanej właściwości – tamowania krwotoku[4]
uwagi:
zob. też krwawnik (ujednoznacznienie) w Wikipedii
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „Achillea” w: Wikispecies – otwarty, wolny katalog gatunków, Wikimedia.
  2. Martin Litchfield West, Wschodnie oblicze Helikonu: pierwiastki zachodnioazjatyckie w greckiej poezji i micie, s. 34.
  3. Elżbieta Rudnicka-Fira, Ludowe nazwy roślin leczniczych w gwarach byłego powiatu dąbrowsko-tarnowskiego, „Poradnik Językowy” nr 4/1979, s. 175.
  4. Ewa Hrycyna, Ludowe nazwy ziół w polskim językowym obrazie świata, „Etnolingwistyka” 31/2019, s. 140.