knajactwo

knajactwo (język polski)

wymowa:

IPA: [knaˈjaʦ̑tfɔ], AS: [knai ̯actfo], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) zachowanie ludzi z marginesu społecznego

(1.2) ludzie przejawiający takie zachowanie

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	knajactwo	knajactwa
dopełniacz	knajactwa	knajactw
celownik	knajactwu	knajactwom
biernik	knajactwo	knajactwa
narzędnik	knajactwem	knajactwami
miejscownik	knajactwie	knajactwach
wołacz	knajactwo	knajactwa

(1.2)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	knajactwo
dopełniacz	knajactwa
celownik	knajactwu
biernik	knajactwo
narzędnik	knajactwem
miejscownik	knajactwie
wołacz	knajactwo

przykłady:

(1.1) Mówi najczęściej w sposób arogancki, taki trącący nawet knajactwem.

(1.2) I to jest, zdaje się, dokładnie wszystko, co mogli, pardon, co wszyscy możemy rodzimemu knajactwu zademonstrować.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. knajaczek mos, knajak mos

przym. knajacki

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. knajak + -stwo

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: