cmentarz

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

cmentarz (język polski)[edytuj]

cmentarz (1.1)
wymowa:
IPA[ˈʦ̑mɛ̃ntaʃ], AS[cmntaš], zjawiska fonetyczne: wygł.nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) obszar, gdzie celowo i niepojedynczo umieszcza się na stałe zwłoki lub prochy; zob. też cmentarz w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Pojechaliśmy na cmentarz zapalić znicz na grobie rodzinnym.
składnia:
kolokacje:
(1.1) cmentarz katolicki / prawosławny / żydowski / parafialny / komunalny / wojskowy / … • jechać / iść / … na cmentarz • być na cmentarzu • leżeć na jakimś cmentarzu = być pochowanym na jakimś cmentarzu
synonimy:
(1.1) peryfr. miasto umarłych, miejsce wiecznego spoczynku; pot. żart. aleja sztywnych, park sztywnych; daw. lud. mogilnik, smyntarz, smentarz[1]; gw. (Górny Śląsk) cmyntorz, kierchów, kierhof, kirchow, kerchow
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) nekropolia / nekropola, kirkut, daw. żalnik
holonimy:
meronimy:
(1.1) aleja zasłużonych, kwatera
wyrazy pokrewne:
rzecz. cmentarnictwo n
zdrobn. cmentarzyk m
zgrub. cmentarzysko n
przym. cmentarny, cmentarniany, wokółcmentarny, przycmentarny
związki frazeologiczne:
etymologia:
st.pol. cmyntarz < łac. cimiterium (coemeterium) < gr. κοιμητήριον od czas. κοιμῶμαιspać, odpoczywać[2]
źródłosłów dla białor. цвінтар
uwagi:
zobacz też: publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Porada „nazwy cmentarzy” w: Poradnia językowa PWN.
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 133.
  2. Jan Miodek, Słownik ojczyzny polszczyzny, oprac. Monika Zaśko-Zielińska, Tomasz Piekot, wydawnictwo Europa, Wrocław 2002, s. 106.