udręczenie

udręczenie (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌudrɛ̃n͇ˈʧ̑ɛ̃ɲɛ], AS: [udrẽṇčẽńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• udziąs.• nazal.• asynch. ę • -ni…• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) książk. rzecz. odczas. od udręczyć

(1.2) książk. przyczyna cierpień i kłopotów, udręka

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	udręczenie
dopełniacz	udręczenia
celownik	udręczeniu
biernik	udręczenie
narzędnik	udręczeniem
miejscownik	udręczeniu
wołacz	udręczenie

(1.2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	udręczenie	udręczenia
dopełniacz	udręczenia	udręczeń
celownik	udręczeniu	udręczeniom
biernik	udręczenie	udręczenia
narzędnik	udręczeniem	udręczeniami
miejscownik	udręczeniu	udręczeniach
wołacz	udręczenie	udręczenia

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) nieudręczenie

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dręczycielka ż, dręczyciel mos, udręka ż, udręczanie n ndk.

czas. udręczyć dk., udręczać ndk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• rumuński: (1.2) otravă ż

źródła: