snadź

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

snadź (język polski)[edytuj]

wymowa:
[uwaga 1] IPA: [snaʨ̑], AS: [snać], zjawiska fonetyczne: wygł.
znaczenia:

partykuła

(1.1) daw. widać, widocznie, być może, zapewne, prawdopodobnie[1]
(1.2) daw. przypadkiem, czasem, broń Boże[1]
(1.3) daw. rzad. właściwie, wprawdzie, co prawda[1]
(1.4) st.pol. niby, jakoby[1]
odmiana:
(1.1-4) nieodm.
przykłady:
(1.1) Tymczasem powalony przez Arnaka człowiek odzyskał przytomność i snadź groźne o napaści opowiadał historie towarzyszom, bo w obozie powstało podniecenie[2].
(1.1) Widocznie również usłyszeli odległe szczekanie, spojrzeli ku północy i pojęli snadź niebezpieczeństwo, bo pozostawiając wszystko, z pośpiechem pobiegli w stronę gaju[3].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1-4) daw. snać, st.pol. snaść, st.pol. sna
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
  1. ↑ jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „Snadź” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. VI: S-Ś, Warszawa 1900–1927, s. 251.
  2. ↑ Arkady Fiedler, Wyspa Robinsona, 1954, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3. ↑ Halina Rudnicka, Uczniowie Spartakusa, 1951, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=snadź&oldid=7919218”