Przejdź do zawartości

wietrzeć

Przejrzana
Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wietrzeć (język polski)

[edytuj]
wymowa:
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zwietrzeć)

(1.1) (o substancjach) stopniowo tracić świeżość i zapach wskutek działania czynników takich jak ciepło i powietrze
(1.2) (o zapachu) ulatniać się
(1.3) ulegać zapomnieniu[1]
(1.4) stawać się nieaktualnym[1]
(1.5) geol. (o skałach i minerałach) rozpadać się i kruszyć wskutek działania czynników chemicznych lub atmosferycznych[2]
odmiana:
(1.1-5)[3] koniugacja III
przykłady:
(1.1) To wino musiało wietrzeć od dawna.
(1.4) Symbol nie wietrzeje[4]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.4) przedawniać się, dezaktualizować się
(1.5) kruszeć, kruszyć się, pękać, rozpękać się, sypać się, rozpadać się, rozłupywać się, rozkruszać się, rozdrabniać się, łuszczyć się, złuszczać się, niszczeć
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. zwietrzenie n, zwietrzelina ż
czas. zwietrzeć dk., zwietrzyć dk., wietrzyć ndk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. wiatr + -eć
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „wietrzeć” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „wietrzeć” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „wietrzeć” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  4. Marek Ostrowski, Lady Ryder of Warsaw, „Polityka”, 2011-11-03, Narodowy Korpus Języka Polskiego.