spowiednik

spowiednik (język polski)

wymowa:

IPA: [spɔˈvʲjɛdʲɲik], AS: [spovʹi ̯edʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• i → j 

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) rel. duchowny wysłuchujący spowiedzi; zob. też spowiednik w Wikipedii

(1.2) osoba, której ktoś się zwierza

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	spowiednik	spowiednicy
dopełniacz	spowiednika	spowiedników
celownik	spowiednikowi	spowiednikom
biernik	spowiednika	spowiedników
narzędnik	spowiednikiem	spowiednikami
miejscownik	spowiedniku	spowiednikach
wołacz	spowiedniku	spowiednicy
depr. M. i W. lm: (te) spowiedniki

przykłady:

(1.1) Zakonnica poprosiła o pomoc swojego spowiednika z zakonu redemtorystów.

składnia:

kolokacje:

(1.1) doświadczony / osobisty / stały spowiednik • ksiądz spowiednik

synonimy:

(1.2) powiernik

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) szafarz

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. spowiedź ż, spowiedniczka ż, spowiednica ż, spowiadanie n, wyspowiadanie n

czas. spowiadać ndk., wyspowiadać ndk.

przym. spowiedniczy

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. powiedzieć

uwagi:

zob. też spowiednik w Wikicytatach

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) confessor
• białoruski: (1.1) спавядальнік m (spavâdalʹnìk), духоўнік m (duhoŭnìk)
• bułgarski: (1.1) изповедник m; (1.2) изповедник m
• czeski: (1.1) zpovědník m
• duński: (1.1) skriftefader w
• francuski: (1.1) confesseur m
• hiszpański: (1.1) confesor m
• interlingua: (1.1) penitentiero, confessor
• niemiecki: (1.1) Beichtvater m
• norweski (bokmål): (1.1) skriftefar m
• norweski (nynorsk): (1.1) skriftefar m
• nowogrecki: (1.1) εξομολογητής m
• portugalski: (1.1) confessor m
• rosyjski: (1.1) исповедник m, духовник m (duhovnik)
• słowacki: (1.1) spovedník m
• węgierski: (1.1) gyóntató, gyóntatóatya
• włoski: (1.1) confessore m

źródła: