równoległy

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

równoległy (język polski)[edytuj]

równoległe (1.1) proste („a” i „b”)
wymowa:
IPA[ˌruvnɔˈlɛɡwɨ], AS[ruvnolegu̯y], zjawiska fonetyczne: akc. pob. ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) geom. o prostych, półprostych, odcinkach, wektorach: mające ten sam kierunek
(1.2) geom. o płaszczyznach, półpłaszczyznach: mające ten sam kierunek prostych prostopadłych
(1.3) podobny pod jakimś względem do czegoś innego
(1.4) odbywający się, dziejący się w tym samym czasie
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Odcinek A jest równoległy do odcinka B.
składnia:
(1.1) równoległy do czegoś (D.)[1]
kolokacje:
synonimy:
(1.2) podobny, analogiczny, paralelny, jednakowy, tożsamy
(1.4) równoczesny, jednoczesny, zsynchronizowany
antonimy:
(1.1) prostopadły
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. równoleżnik mrz, równoległość ż, równoległa ż
przysł. równolegle
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Andrzej Markowski, Jak dobrze mówić i pisać po polsku, Warszawa 2000.