pomocnictwo

pomocnictwo (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) praw. umyślne przestępstwo lub wykroczenie polegające na ułatwieniu innej osobie popełnienia czynu zabronionego; zob. też pomocnictwo w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	pomocnictwo
dopełniacz	pomocnictwa
celownik	pomocnictwu
biernik	pomocnictwo
narzędnik	pomocnictwem
miejscownik	pomocnictwie
wołacz	pomocnictwo

przykłady:

(1.1) Działanie oskarżonych trafnie zakwalifikowano jako pomocnictwo do dokonania zabójstwa.

składnia:

kolokacje:

(1.1) pomocnictwo w przestępstwie / w wykroczeniu • pomocnictwo w zamiarze bezpośrednim / w zamiarze ewentualnym • być oskarżonym o pomocnictwo • być skazanym za pomocnictwo • podżeganie do pomocnictwa

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) przestępstwo, wykroczenie

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. pomoc ż, pomocnik m, pomocnica ż, pomocniczka ż, pomagier m, pomagierka ż, pomocniczość ż, pomocność ż, pomocne n

czas. pomagać ndk., pomóc dk., dopomóc dk., wspomagać ndk., wspomóc dk.

przym. pomocny, pomocowy, pomocniczy

przysł. pomocowo, pomocniczo, pomocnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) Nie mylić z wyrazem pomocniczość.

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) accessory
• niemiecki: (1.1) Beihilfe ż

źródła: