politruk

politruk (język polski)

wymowa:

IPA: [pɔˈlʲitruk], AS: [polʹitruk], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) hist. oficer polityczny w dawnej armii radzieckiej bądź w armiach innych państw komunistycznych

(1.2) pot. pogard. osoba zajmująca się szerzeniem propagandy

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	politruk	politrucy
dopełniacz	politruka	politruków
celownik	politrukowi	politrukom
biernik	politruka	politruków
narzędnik	politrukiem	politrukami
miejscownik	politruku	politrukach
wołacz	politruku	politrucy
depr. M. i W. lm: (te) politruki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1-2) propagandzista / propagandysta

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. politructwo n

czas. rzad. politruczyć

przym. politruczy

związki frazeologiczne:

etymologia:

ros. политрук skrót od политический руководитель 'przewodnik polityczny'

uwagi:

por. zampolit • politbiuro • politpoprawność

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) палітрук m
• rosyjski: (1.1) политрук m

źródła: