narzeczony

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

narzeczony (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) mężczyzna w okresie narzeczeństwa[1]
(1.2) pot. eufem. konkubin, konkubent
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Długo stała z narzeczonym przed sklepem jubilera.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) daw. nupturient, gw. (Śląsk Cieszyński) galan, gw. (Górny Śląsk) szac
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. narzeczeństwo n
forma żeńska narzeczona ż
przym. narzeczeński
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „narzeczony” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.