konkubent

konkubent (język polski)

wymowa:

IPA: [kɔ̃ŋˈkubɛ̃nt], AS: [kõŋkubẽnt], zjawiska fonetyczne: nazal.• -nk-  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) praw. mężczyzna żyjący z kobietą bez oficjalnego zawarcia związku małżeńskiego

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	konkubent	konkubenci
dopełniacz	konkubenta	konkubentów
celownik	konkubentowi	konkubentom
biernik	konkubenta	konkubentów
narzędnik	konkubentem	konkubentami
miejscownik	konkubencie	konkubentach
wołacz	konkubencie	konkubenci

przykłady:

(1.1) Na ławie oskarżonych siedzieli zabójczyni dziecka i jej konkubent.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) konkubin; pot. eufem. narzeczony; pot. żart. nieślubny

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) partner

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. konkubinat m, konkubin m

forma żeńska konkubina

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. concubinus

uwagi:

Zarówno forma "konkubin", jak i "konkubent" są językowo poprawne.

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) domestic partner
• baskijski: (1.1) ohaide
• esperanto: (1.1) konkubo
• rosyjski: (1.1) сожитель m

źródła: