kmieć

kmieć (język polski)

wymowa:

IPA: [kmʲjɛ̇t͡ɕ], AS: [kmʹi ̯ėć], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• i → j  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) w średniowieczu: chłop mający własne gospodarstwo na prawie czynszowym

(1.2) w czasach nowożytnych: zamożny gospodarz, chłop

(1.3) st.pol. starzec

(1.4) st.pol. wysoki urzędnik książęcy

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kmieć	kmiecie
dopełniacz	kmiecia	kmieci
celownik	kmieciowi	kmieciom
biernik	kmiecia	kmieci
narzędnik	kmieciem	kmieciami
miejscownik	kmieciu	kmieciach
wołacz	kmieciu	kmiecie

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

zdrobn. kmiotek m

zgrub. kmiot m

przym. kmiecy, kmieci

związki frazeologiczne:

etymologia:

od prasł. *kъmetь → naczelnik rodu, najprawdopodobniej od tematu łac. comes (comit-) → towarzysz, naczelnik lub z jakiegoś języka orientalnego

uwagi:

tłumaczenia:

• wilamowski: (1.1) pauer m; (1.2) pauer m

źródła: