dobywać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dobywać (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[dɔˈbɨvaʨ̑], AS[dobyvać] ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. dobyć)

(1.1) daw. wyjmować
(1.2) powodować powstanie dźwięku

czasownik zwrotny niedokonany dobywać się (dk. dobyć się)

(2.1) wydostawać się (o zapachu, dźwięku itp.)
odmiana:
(1.1-2) koniugacja I
(2.1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) W kościele zatrzymywał się tuż przy drzwiach i o kruchciane drzwi wsparty dobywał z kieszeni gromnicę i zapaliwszy , stał z owem trupiem światłem w ręku.[1]
(2.1) Kaszel jej był gruby, chrypliwy, głośny, jakby dobywał się z głębi beczki.[2]
składnia:
(1.1) + D.
kolokacje:
(1.1) dobywać miecza / szpady / broni
(1.2) dobywać dźwięk
(2.1) dobywa się dźwięk / światło / szelest / zapach
synonimy:
(1.1) wyjmować, wydobywać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. dobyć dk.
rzecz. dobywanie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: