kolędnik

kolędnik (język polski)

kolędnicy (1.1)

wymowa:

IPA: [kɔˈlɛ̃ndʲɲik], AS: [kolẽndʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• asynch. ę 

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) etn. osoba, która kolęduje, chodzi po kolędzie

(1.2) osoba, która kolęduje, śpiewa kolędy i pastorałki

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kolędnik	kolędnicy
dopełniacz	kolędnika	kolędników
celownik	kolędnikowi	kolędnikom
biernik	kolędnika	kolędników
narzędnik	kolędnikiem	kolędnikami
miejscownik	kolędniku	kolędnikach
wołacz	kolędniku	kolędnicy

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kolęda ż

forma żeńska kolędniczka ż

czas. pokolędować, kolędować ndk.

przym. kolędniczy, kolędowy, kolędny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) калядоўшчык m, каляднік m
• czeski: (1.1) koledník m
• hiszpański: (1.1) villanciquero m
• niemiecki: (1.1) Sternsinger m
• rosyjski: (1.1) колядовщик m
• słowacki: (1.1) betlehemec m
• ukraiński: (1.1) колядник m; (1.2) щедрувальник m

źródła: