żółć

żółć (język polski)

żółć (1.3)

wymowa:

​, IPA: [ʒuwʲʨ̑], AS: [žuu̯ʹć], zjawiska fonetyczne: zmięk.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) med. wydzielina wątrobowa; zob. też żółć w Wikipedii

(1.2) przen. gniew, zdenerwowanie, oburzenie, irytacja

(1.3) rzad. kolor żółty

czasownik, forma fleksyjna

(2.1) rozk. zob. żółcić

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	żółć
dopełniacz	żółci
celownik	żółci
biernik	żółć
narzędnik	żółcią
miejscownik	żółci
wołacz	żółci

(1.3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	żółć	żółcie
dopełniacz	żółci	żółci
celownik	żółci	żółciom
biernik	żółć	żółcie
narzędnik	żółcią	żółciami
miejscownik	żółci	żółciach
wołacz	żółci	żółcie

przykłady:

(1.2) Chciał wylać żółć, która się w nim zebrała, na głowę Stasia. (H. Sienkiewicz: W pustyni i w puszczy)

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) złość

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. żółtak mrz, żółtość ż, żółtko n, żółcenie n, zażółcenie n

czas. żółcić ndk., zażółcić dk.

przym. żółty, żółtawy, żółciutki, żółciuchny, żółciowy

przysł. żółto

związki frazeologiczne:

żółć kogoś zalewa • żółć się w kimś gotuje

etymologia:

uwagi:

jest to najdłuższy wyraz w języku polskim złożony wyłącznie ze znaków diakrytycznych

tłumaczenia:

(1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: żółty

• angielski: (1.1) bile, gall
• arabski: (1.1) صفراء ż
• baskijski: (1.1) behazun
• baszkirski: (1.1) үт
• czeski: (1.1) žluč
• esperanto: (1.1) galo
• francuski: (1.1) bile ż; (1.2) bile ż
• hiszpański: (1.1) bilis ż; (1.2) bilis ż
• holenderski: (1.1) gal ż/m
• kazachski: (1.1) өт
• litewski: (1.1) tulžis ż
• łaciński: (1.1) bilis ż; (1.2) bilis ż
• niemiecki: (1.1) Galle ż
• nowogrecki: (1.1) χολή ż; (1.2) χολή ż
• rosyjski: (1.1) жёлчь ż
• szwedzki: (1.1) galla w
• ukraiński: (1.1) жовч ż; (1.2) жовч ż
• węgierski: (1.1) epe
• wilamowski: (1.1) gołł ż
• włoski: (1.1) bile

źródła: