własny

własny (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈvwasnɨ], AS: [vu̯asny] ​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) będący w czyimś wyłącznym posiadaniu

(1.2) właściwy temu, o kim/czym jest mowa

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	własny		własna	własne	właśni	własne
dopełniacz	własnego		własnej	własnego	własnych
celownik	własnemu		własnej	własnemu	własnym
biernik	własnego	własny	własną	własne	własnych	własne
narzędnik	własnym		własną	własnym	własnymi
miejscownik	własnym		własnej	własnym	własnych
wołacz	własny		własna	własne	właśni	własne
nie stopniuje się

przykłady:

(1.1) To jest mój własny komputer.

(1.2) Ona ma swój własny styl ubierania się.

składnia:

kolokacje:

(1.1) własny kąt • nie wierzyć własnym uszom/oczom • na własnej skórze • we własnej osobie

(1.2) rzeczownik własny

synonimy:

(1.1) osobisty, prywatny, indywidualny, wyłączny, zastrzeżony

antonimy:

(1.1) cudzy, obcy, pożyczony, wynajęty

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. własność ż, właścicielka ż

związki frazeologiczne:

bać się własnego cienia • chodzić własnymi drogami • miłość własna • na własną prośbę • na własną rękę • na własny rachunek • przekonać się na własnej skórze • stawać na własne nogi • uprawiać własny ogródek • znać jak własną kieszeń • zapłacić własną skórą • żyć z pracy własnych rąk

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) own; (1.2) own
• dolnołużycki: (1.1) swójski
• duński: (1.1) egen
• esperanto: (1.1) propra
• francuski: (1.1) propre, particulier
• hiszpański: (1.1) propio
• interlingua: (1.1) proprie
• islandzki: (1.1) eiginn; (1.2) eiginn
• jidysz: (1.1) אייגן
• niemiecki: (1.1) eigen; (1.2) eigen
• norweski (bokmål): (1.1) egen; (1.2) egen
• rosyjski: (1.1) собственный
• szwedzki: (1.1) egen; (1.2) egen
• wilamowski: ǡgja
• włoski: (1.1) proprio; (1.2) proprio

źródła: