sękaty

sękaty (język polski)

wymowa:

IPA: [sɛ̃ŋˈkatɨ], AS: [sẽŋkaty], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ę 

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) pokryty sękami

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	sękaty		sękata	sękate	sękaci	sękate
dopełniacz	sękatego		sękatej	sękatego	sękatych
celownik	sękatemu		sękatej	sękatemu	sękatym
biernik	sękatego	sękaty	sękatą	sękate	sękatych	sękate
narzędnik	sękatym		sękatą	sękatym	sękatymi
miejscownik	sękatym		sękatej	sękatym	sękatych
wołacz	sękaty		sękata	sękate	sękaci	sękate
nie stopniuje się

przykłady:

(1.1) Wypadały teraz przed jego oczy smugi zarośli, jakich jeszcze nigdy nie widział, płoty z sękatych, nieociosanych żerdzi, na których wisiały przedziwne, niezmiernie długie sople lodu…

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. sęk m, sękatość n, sękacz mrz

przym. sękowy

związki frazeologiczne:

(1.1) sękata dusza/natura • sękate palce

etymologia:

uwagi:

(1.1) por. sękowy

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) knotty, gnarled
• czeski: (1.1) sukovitý
• hiszpański: (1.1) nudoso
• interlingua: (1.1) nodose
• jidysz: (1.1) סוקעוואַטע (sukewate)
• łaciński: (1.1) geniculosus, geniculatus, nodabilis, nodosus
• niemiecki: (1.1) knorrig, astig
• nowogrecki: (1.1) ροζιάρικος
• starogrecki: (1.1) χαλαζαῖος
• wilamowski: (1.1) sękatiḱ

źródła: