potoczny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

potoczny (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[pɔˈtɔʧ̑nɨ], AS[potočny] ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) jęz. liter. taki, którego używa się na co dzień, w zwykłej rozmowie; zob. też styl potoczny w Wikipedii
(1.2) książk. zwykły, codzienny, pospolity, powszechny, popularny
odmiana:
przykłady:
(1.1) Jej język jest wykwintny, zdania mają zapach minionej epoki, przesiane wyrazami już dziś zapomnianymi w potocznym języku[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) wyrażenie / słowo potoczne • język potoczny • styl potoczny
(1.2) potoczna wiedza / opinia • potoczne rozumienie / nazewnictwo
synonimy:
(1) skr. pot.
(1.1) kolokwialny, nieliteracki, nieoficjalny, nieformalny, swobodny
(1.2) obiegowy
antonimy:
(1.1) literacki, formalny, oficjalny
(1.2) nadzwyczajny, niecodzienny, fachowy, naukowy, profesjonalny
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. potocyzm mrz, potoczność, potocyzacja, upotocznianie, upotocznienie
czas. upotoczniać ndk., upotocznić dk.
przysł. potocznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.1) Termin „potoczny” może odnosić się zarówno do nieformalnych środków języka ogólnego, standardowego (węższe ujęcie), jak i do obiegowych form nienormatywnych, nieakceptowanych przez wyższe warstwy społeczeństwa (por. w:Styl potoczny#Pojęcie potoczności).
tłumaczenia:
źródła:
  1. Andrzej Bobkowski, Szkice piórkiem : (Francja 1940-1944), 1957, Narodowy Korpus Języka Polskiego.